Ադրբեջանական կողմը ներկայացրել է իր առաջարկները. Խանքենդի մարդասիրական բեռների փոխադրման համար որևէ խնդիր կամ խոչընդոտ չկա։ Բայց մեքենաներն ու բեռները ստուգվելու են։ Նույն առաջարկները ներկայացվել են նաև ԵՄ-ին: Քանի որ հայկական կողմը պնդում է, որ ամեն օր Հայաստանից Խանքենդի մատակարարվում է մինչև 400 տոննա տարբեր բեռներ, առաջարկվել է կազմել այդ բեռները փոխադրող մեքենաների և դրանց պատկանող ընկերությունների ցուցակը, բեռների ստուգումից հետո բոլոր պայմանները կստեղծվեն դրանց շարժի համար։ Բայց հայկական կողմը կտրականապես մերժեց այս առաջարկը։

Ընդ որում, հրաժարվեցին հենց ավազակախմբերի մնացորդների պարագլուխները՝ ի դեմս Արայիկ Հարությունյանի և Ռուբեն Վարդանյանի, ովքեր բառիս բուն իմաստով պատռում են իրենց շապիկները՝ կեղծախոսելով «մարդասիրական աղետի», «շրջափակման» և այլնի մասին։

Ակնհայտ է, որ Հարությունյան-Վարդանյան հանցավոր դուետի նպատակն ամենևին էլ բեռների փոխադրումը չէ, որոնց կարիքն ունեն ՌԽԶ ժամանակավոր պատասխանատվության գոտում գտնվող տարածքների բնակիչները, այլ առասպելական «հումանիտար աղետի» շուրջ տեղեկատվական անտուրաժի ստեղծումը։

Նման մոտեցումը առաջացնում է կայուն դեժավյուի զգացում: Դա ժառանգել են 20-րդ դարասկզբի ՀՅԴ-ից, երբ հայ ազգայնականները ոչ միայն կիրառում էին պայքարի ամենակեղտոտ մեթոդները, այդ թվում՝ ահաբեկչությունը, այլև առանց վարանելու իրենց ցեղակիցներին օգտագործում էին «օրինակելի զոհերի» դերում։ Նույն «քաղտեխնոլոգիաներին» Ադրբեջանը բախվեց 1988 թվականի փետրվարին Սումգայիթում սադրանքի ժամանակ։ Այժմ Հարությունյան-Վարդանյան քրեական զույգը դա կրկնում է Լաչինի ճանապարհին։